Een broek om te gaan werken, dat wilt manlief heel graag. Al een aantal jaar probeer ik mezelf dus te motiveren om daaraan te beginnen. Poging 1 in ribfluweel bleek te groot, poging 2 in jeans te klein. Een ander patroon dan maar want geen derde keer dacht ik zo...
Ik nam er dus de (toenmalig want er is intussen een nieuwe editie uit) la maison victor erbij. Eentje waar een deftige short in stond. Een short in een lange versie, is een broek, toch? En in la maison victor ken ik Peter zijn maat. Dus zo gezegd zo gedaan, ik nam een broek uit de strijkmand en verlengde de patroondelen van de short op basis van deze broek.
Het kostte mij veel peptalk van mezelf voor ik dan ook daadwerkelijk in gang schoot. Pinksteren dat leek mij wel een goeie dag om er toch eens in te vliegen. Het vervelende was wel dat mijn model niet zoveel thuis was die dag, dus passen dat moest over de middag gebeuren. Spannend wel om te stikken en braaf alle stapjes te volgen en niet te weten of het zou passen.
Maar zo rond lunchtijd viel dan toch het verdikt: de broek past. Alleen is de overslag aan de gulp wel heel erg nipt (iets wat ook anderen blijkbaar voor hebben met dit patroon) waardoor de rits zichtbaar wordt bij het dragen. Het is dus nog altijd geen broek om te gaan werken. Dat ik daar toch een paar uur niet goed van geweest ben.
In mijn hoofd zit intussen wel het plan om al mijn la maison victors er eens bij te nemen op zoek naar een ander patroontje, waarvan ik de breedte dan kan aftoetsen aan deze patroondelen maar waar de overlap dus groter moet zijn. In mijn hoofd ja, want fysiek naar de kelder lopen waar de dozen met boekjes staan dat is nog een stap te ver in mijn trauma verwerking. Een passende broek kan ik intussen al maken maar eentje om te gaan werken is het nog altijd niet.
Het inleggen van de broek liet ook een paar weekjes op zich wachten, ik was toch ietsje te pissed om er direct in te vliegen. Voor iedereen die dus denkt: naaien da's dikke fun en alles lukt direct daar, think again. Naaien da's ook vloeken en boos zijn, op uzelf en op het patroon en heel misschien ook op iedereen die toen in mijn buurt kwam... Waarvoor mijn excuses.
Foto's nemen voor de blog is de ideale gelegenheid om 's avonds nog eens een wandeling te maken samen, iets wat in de zomer echt wel fijn kan zijn.
Inderdaad, ook bij mijn versie van de Louis komt de rits piepen. Geen idee of we dat, mits een kleine aanpassing van het patroon, kunnen aanpassen. Maar we gaan door hé!
BeantwoordenVerwijderenUiteraard gaan we door maar toch eventjes terug moed verzamelen 😉
VerwijderenIk geloof je direct dat er wat vloeken bij kwam kijken! Maar toch knap gedaan van je!
BeantwoordenVerwijderenBedankt, hij past er in ieder geval al in dus hij kan ze thuis gewoon dragen
VerwijderenCloset Case patterns heeft een super goed e-book over hoe je jeans perfect op maat kunt maken, misschien is dat wel eens iets om ooit eens door te lezen - niet dat dat moet, maar wat extra kennis is altijd fijn meegenomen.
BeantwoordenVerwijderenHaha, ik glimlach even bij je trauma - er staat zo een blogdraft klaar bij me omwille van een compleet broekenfiasco (voor mezelf), ik snap je érg goed! - en hou me voorlopig ver van die short die ik wou maken ;). Of ik bekijk het patroon op voorhand eens te goei. Benieuwd hoe het verder afloopt x
Heel erg benieuwd naar jou blogpost. Broeken is een vak apart, ik ga dat e book inderdaad eens bekijken, het probleem bij broeken is ook vooral dat stof zoveel uitmaakt, zowel naar pasvorm als naar comfort. Een short heb ik al eens gemaakt met knopen en die past nog, misschien moet ik die eigenlijk gewoon eens verlengen
Verwijderen